Ν’ αγγίξεις ένα πιάσιμο που δεν έχει ξανανιώσει ποτέ κανείς, να μπεις σε
μία διαδρομή χωρίς σκίτσο και βαθμολογία, να σταθείς σε μία κορυφή χιλιάδες
χιλιόμετρα μακριά από τον τόπο σου!!!!!!!
Αυτά έγραψες Βασίλη την
τελευταία φορά μέσα σ’ αυτό το περιοδικό. Έτσι ήσουν και τελικά τα κατάφερες!
Βρέθηκες χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από τον τόπο σου σκαρφάλωσες μία διαδρομή
χωρίς σκίτσο και βαθμολογία και πάτησες μία πανέμορφη κορυφή. Σε φαντάζομαι… θα
γελούσαν και τ’ αυτιά σου! Κάτι τέτοιες στιγμές ήσουν ο πιο χαρούμενος άνθρωπος
στον κόσμο.
Όμως κοίταξε να δεις ειρωνεία…
πριν αρκετό καιρό σ’ ένα γράμμα σου στον συνονόματο σου Άγιο έλεγες πως το
πολυτιμότερο πράγμα στο κόσμο είναι ο χρόνος! Ο χρόνος “φώναζες” δεν είναι ποτέ
αρκετός. Ποτέ αρκετός για να σκαρφαλώσεις όλες αυτές τις παγωμένες κάθετες
γραμμές και μετά στους φίλους σου συμπλήρωνες, πως ο χρόνος δεν αρκεί σχεδόν
για τίποτα.. Ούτε για τη Μαρία, τη γυναικά που αγαπούσες, ούτε για τους φίλους,
ούτε για τις σπουδές. Όσο σωστά και να τον διευθετούσες ποτέ δεν ήταν αρκετός.
Μέσα λοιπόν σ’ αυτό το
ποιητικό και μεταφορικό ταξίδι ζητούσες από τον Άγιο Βασίλη ένα μικρό ασήμαντο
για πολλούς αλλά για σένα τόσο πολύτιμο δώρο…. Λίγο χρόνο. . . Του έλεγες να σε φορτώσει στο μαγικό του
έλκηθρο και να σε αφήσει στη βάση κάποιου couloir και
αν τα έβρισκες σκούρα, του ζητούσες να ξεφορτώσει λίγο απ’ αυτό το δώρο και εσύ
θα το χρησιμοποιούσες για να διαπραγματευτείς με μεγαλύτερη άνεση τα δύσκολα
περάσματα.
Κάπως έτσι σκεφτόσουν.
Ήθελες με αγωνία αλλά και με τη λαιμαργία μικρού παιδιού να ζήσεις τα πάντα. Έτσι
κατάφερες μέσα σε 28 χρόνια να ζήσεις και τόσα πολλά. Αποφασισμένος και
ενθουσιώδης αναρριχάσαι με την ίδια ευκολία στα βράχια αλλά και στην ζωή!
Δεν υπάρχουν πολλοί άνθρωποι
σαν και σένα. Την ώρα που εσύ έγραφες στον Άγιο Βασίλη εμείς εκτός των άλλων τον
ευχαριστούσαμε για τον χρόνο που περνούσαμε αλλά και που ΘΑ περνούσαμε μαζί
σου..
Πως τα φέρνει η ζωή… τελικά,
δεν έτυχε… και όπως αποδείχτηκε, γι’ άλλη μια φορά είχες δίκιο. Ο χρόνος ποτέ
δεν είναι αρκετός!!!
Θυμάσαι όμως μια συζήτηση
μας πριν από χρόνια? Μιλούσαμε για ανθρώπινους μύθους, για ανθρώπους που ζήσανε
λίγο αλλά παρ’ όλα αυτά ακόμα και μετά από πολλά χρόνια ο κόσμος τους μνημόνευε
μιλώντας για τις ιστορίες τους. Τότε είχαμε καταλήξει… ένας από τους λόγους που
ακόμα τους θυμόμασταν ήταν πως ήταν μικροί όταν “έφυγαν”. Εσύ λοιπόν Μπίλλυ
έγινες ένας από αυτούς!!!
Ο χρόνος μπορεί να μην ήταν
αρκετός όμως κατάφερες μέσα σ’ αυτό το “μικρό” διάστημα να γίνεις πάρα πολλά
και πάνω απ’ όλα να γίνεις ένας θαυμάσιος άνθρωπος και ένας εκπληκτικός φίλος!
ΔΕΝ ΛΥΠΑΜΑΙ, γιατί έφυγες
εκεί που αγαπούσες και έμεινες εκεί που θα σ’ άρεσε να είσαι, το μόνο που με
πικραίνει είναι πως, για σένα, πραγματικά ο χρόνος ποτέ δεν θα ήταν αρκετός,
όσο χρόνο και να είχες πάντα θα είχες κάτι παραπάνω να δώσεις και δεν θα
προλάβαινες! Τόσα πολλά μπορούσες να κάνεις.
Άντε
λοιπόν ρε Μπίλλυ!!!!
Εκεί που γούσταρες είσαι, και
στο κάτω κάτω, όπως λέει και ένα αγαπημένο σου τραγούδι “Δεν θέλουμε θλιμμένους
στην γιορτή μας” και λέω γιορτή γιατί έτσι έβλεπες τη ζωή. Σα μία μεγάλη
γιορτή!!!
Ανεβαίνοντας 2007
